Նորություններ » Ինչո՞ւ է Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ուզում գրավել Բեռլինը

Ինչո՞ւ է Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ուզում գրավել Բեռլինը

02.03.2015 | 18:16

Իսկապես՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ինչի՞ն է պետք Բեռլինը, Հալեպը լիներ՝ հասկանալի էր՝ հայրենիք է, բայց Բեռլինն ինչի՞ն է պետք: Սերժ Սարգսյանի բլիցկրիգի դափնինե՞րը հանգիստ չեն տալիս, իսկապե՞ս պարապ է մնացել, թե՞ Բեռլինը հայ քաղաքական ասպարեզում ունի նշանակություն, որ միայն իրեն է հայտնի: Եթե «Բեռլին» ասելիս նա ընդդիմադիր դաշտը նկատի ուներ, ինչո՞ւ այդքան հեզաճկուն շրջանցեց քաղաքական դաշտի «բուռն իրադարձությունները» և հավարտ այդ իրադարձությունների՝ ՀԱԿ-ի անելիքները: Նշանակո՞ւմ է, որ

«երկար մտորումների և հիմնավոր վերլուծության» հետևանքով ի հայտ կգա նոր քաղաքագիտական վերլուծություն: Կարող էր, չէ՞, նա բացեիբաց հայտարարել, որ ով ուր գնա-չգնա, ՀԱԿ-ը գնալու է ավազակապետության կազմաքանդման ճանապարհով, իսկ նա չցանացավ « հապշտապ դատողություններ անել և ոտքի վրա որոշումներ կայացնել»: Ի՞նչ քաղաքական ռեսուրսներ է հաշվարկելու ու ի՞նչ մարտավարություն է մշակելու նա, իր կարծիքով, ընդդիմադիր դաշտում միայնակ մնացած ՀԱԿ-ի համար: Համարյա ոչ մի: Փաստացի՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նորից դադար վերցրեց, ոչ այնքան ժամանակային, որքան՝ քաղաքական: Դադար, երբ ինքն անելիք չունի, անելիք ունեն ՀՀԿ-ն ու Պուտինը: Դադար, որի ընթացքում պիտի պարզաբանվի` ի՞նչ կարգավիճակով է քաղաքական դաշտ վերադառնում ԲՀԿ-ն, ավելի ստույգ՝ ՀՀԿ-ն ի՞նչ կարգավիճակով է ԲՀԿ-ին քաղաքական դաշտ վերադարձնում իբրև այլևս «մաքուր» ուժ: Կոալիցիայի մասին խոսակցությունները վաղ են, կոալիցիաները կազմվում են ընտրություններից հետո: Գործող կառավարության որևէ անդամի փոխարեն ԲՀԿ-ական նախարարի նշանակումը նույնքան աբսուրդ է, որքան աբսուրդ է, որ ՀՀԿ-ն պիտի կամավոր կիսի իշխանությունը ուրիշ ուժի հետ: Ինչո՞ւ: Ի՞նչ է փոխվել: Եթե ոչ կոալիցիա, ուրեմն՝ ԲՀԿ-ին կմնա խորհրդարանում կազմակերպված ընդդիմության դերը: Ելույթներ կունենան, կքննադատեն, կառաջարկեն, օրինագծեր կներկայացնեն՝ սովորական օրենսդիր աշխատանք, ուրիշ ոչինչ: Ընդդիմադիր իմիջի ապահովման համար գուցե նաև շարունակեն դեմ մնալ խորհրդարանական կառավարման մոդելին: Կոնսոլիդացիան՝ կոնսոլիդացիա, բայց սահմանադրական բարեփոխումներ առաջարկող Սերժ Սարգսյանին պետք է նաև լեգիտիմ հանրաքվե, քաղաքական պայքար, նրան ոչինչ չի տա ևս մի կուսակցության համաձայնությունը, որը թիկունքում այլևս փոշիացած քաղաքական կապիտալ ունի: Իսկ դեմ մնալը ԲՀԿ-ին քաղաքական դեմքի պահպանության հնարավորություն կտա գոնե այս հարցում: ՀՀԿ-ի համար առավել կարևոր է, որ ԲՀԿ-ն նորից չփորձի սեփական, սեպարատ, չհամաձայնեցված բանակցությունների մեջ մտնել ռուսական քաղաքական էլիտայի որևէ ուժի ու ներկայացուցչի հետ և դադարի Մոսկվայի ձեռքում հակաիշխանական դագանակ լինել: Մնացած հարցերում համաձայնությունը որևէ խնդիր չի ներկայացնում:
Հենց այդ դագանակի դերին է ուզում հարմարվել ՀԱԿ-ը, այլապես Լևոն Տեր-Պետրոսյանն այդքան դառնացած չէր լինի, որ ոմանք կրծքի տակ կրում են «Պուտինի հրաժարականի պահանջը»: Պարզ է, որ հանուն «ոմանց» ՌԴ նախագահը հրաժարական չի տա, բայց կարող է գնահատել իր քաղաքական կարիերայի ապահովության մասին երկրից երկիր մտածողին, առավել ևս, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կարծիքով ԲՀԿ-ին փոխարինել է պետք մոսկովյան չբարձրաձայնվող ծրագրերը Հայաստանում շարունակելու համար: Նշանակո՞ւմ է դա, որ Կրեմլի հետ գործող «խորհրդապահական խողովակները» վատ են գործում կամ նրան չեն բավարարում: Պատահական չէ, որ նա շեշտում է, որ ինքը թուրքամետ չէ, բայց չի ասում, որ ռուսամետ չէ կամ արևմտամետ է, ավելին՝ նույնիսկ չի ասում, որ ինքը հայամետ է: Գործնականում նա պարզապես հանրահավաքում հրապարակում է իր բաց նամակը և հիմա էլ ՌԴ իշխանություններին է առաջարկում իրեն «գործիք» դարձնել՝ ինչպես ժամանակին առաջարկում էր հանրահավաքում: Առավել կոնկրետության համար բացահայտում է « միասնական ընդդիմության կոդավորած ստրատեգիական պլանը», որն իրականում գոյություն չունի, որովհետև գոյություն չունի միասնական ընդդիմություն, որ ունենա կամ չունենա «կոդավորած ստրատեգիական պլան»: Ինչո՞ւ է Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խոսում գոյություն չունեցածի մասին: Որովհետև ուզում է ընդգծել, որ եթե անտեսեն իր գործոնը, այդ ընդդիմությունը կարող է ռեալություն դառնալ: Կա շատ ավելի պարզ ու երրորդ տարբերակը՝ եթե «խորհրդապահական խողովակը» չգործի ոչ Սերժ Սարգսյանի հետ, ոչ Կրեմլյան կուլիսներում, կմնա «քաղաքական երկխոսությունը» իշխանության հետ, որը նախորդ երկխոսության փորձով նշանակում է խմբակցություն խորհրդարանում և ներկայություն քաղաքական դաշտում: Դա նվազագույն պրագմատիկ արդյունքն է, որին ՀԱԿ-ը ստեղծված պայմաններում կարող է հավակնել՝ իր հպարտ միայնության մեջ և քաղաքական դաշտում կոնկրետ անելիք չունենալու պարագայում: Սեփականաշնորհումը պատահաբար չի հիշեցվել, առաջին նախագահը ուզում է իրավակարգ դարձնել միակ ընդդիմադիրի հավակնությունները:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Սա է այն «Բեռլինը», որը Լևոն Տեր-Պետրոսյանը վախենում է, որ իրենից առաջ կգրավեն: ՈՒ եթե ռուսական դաշտում գործող ու ինքնահաստատվել փորձող մյուս ընդդիմադիրները նրա համար իրական վտանգ չեն ներկայացնում, վտանգը ԵԱՏՄ-ին անդամակցությանը դեմ քաղաքական ուժերն են, որ արևմտյան աջակցության դեպքում կարող են մրցակից դառնալ թե խորհրդարանական, թե նախագահական հավակնություններին: Եվ՝ շատ ավելի լայն շրջագծով, քան պատկերացնում է անգամ նա, հիշատակելով միայն «Դավալուն»՝ իմա « Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանին: Ռեալ վտանգը ոչ ռուսական դաշտում է, բայց դա վտանգ է միայն այդ դաշտում խաղացողների համար, իսկ Հայաստանի քաղաքական դաշտի համար հավասարակշռությունը վերականգնելու շանս է, որը միայն կամրացնի պետականությունը և պետության ինքնիշխանությունը:

Դիտվել է՝ 1786